De katten hadden op zich geen last van de rit, maar ze begonnen allemaal te mauwen in de bochten. Dus dat vonden ze minder leuk. Gelukkig had mijn dierenarts de tip gegeven om de katten op de dag van de reis geen eten te geven. We hebben een grote omweg gemaakt, omdat de grenscontrole bij Zwitserland nogal streng is. Daar laten ze je gerust de hele bus uitpakken en zie maar dat je al die spullen er weer in krijgt.... Daar kwam bij dat de katten hun verplichte enting te laat hadden gehad... Dus zijn we via Oostenrijk gereden. Het was een lange rit.... We kwamen pas 's avonds om 23.30 uur aan. Ik was blij dat we veilig bij Fabio thuis aangeland waren. Omdat het in Oostenrijk gesneeuwd had en we desondanks flink door moesten rijden, maar ook omdat ik in Duitsland toen we in de bergen reden een wieldop in een boomtop zag hangen en ik niet tot me door wilde laten dringen hoe die daar gekomen was.... Maar goed we waren dus aangekomen. We deden in Fabio's flat de kattenreismanden open en de katten kwamen er gelijk uit. Ze waren onmiddellijk tevreden en gelukkig. Waarschijnlijk omdat mijn huis voor hun op het laatst niet meer zo comfortabel was (dat gold voor ons natuurlijk ook), maar ook omdat ze na zo'n enorm lange rit enorm opgelucht waren dat ze eruit mochten. Ze waren gelukkig geen moment bang of onzeker. Toen begon ons avontuur van het samenwonen. Op de eerste dag hebben we de spullen uit mijn auto en het busje in de garagebox onderin de flat gezet. In de eerste weken heb ik me nergens anders mee bezig kunnen houden dan spullen uit de flat halen om ruimte te maken (het is maar een kleine flat; zo is de huiskamer ca. 5 bij 5 meter) en mijn spullen naar boven te halen. En vervolgens alles opnieuw in te richten. Mensen die me kennen, weten dat ik een boodschappensysteem heb. Het kostte me veel tijd om het opnieuw in te richten, maar ik was wel gemotiveerd om het te doen omdat het me vervolgens veel tijd bespaart. Het systeem omvat de balkonkast buiten en vier keukenkasten, maar het is me gelukt. Wat wel erg lastig is, is dat je hier niet zoiets als een natuurwinkel hebt (tenminste die heb ik nog niet gevonden) en werkelijk alle, maar ook echt alle supermarktproducten vol zitten met suiker. En bijna al het vlees bestaat hier uit varkensproducten. Dat maakt het lastig om mijn voedingswijze aan te houden. Maar inmiddels ben ik wel weer dermate op orde dat ik mijn eigen brood weer bak en ik heb jam gevonden waaraan geen reguliere suiker, maar vruchtensuiker is toegevoegd. Ook mijn geliefde hummus kan ik hier nergens vinden. Dat is nogal frappant, want op de hummus verpakking in Nederland stond 'meditteranean food' en ik kan het hier nergens vinden..... Het goede nieuws is dat Fabio alles lekker vindt wat ik kook dus ook mijn crockpot soepen. Ik weet gelukkig een hoop recepten uit mijn hoofd, want mijn computer staat nog in de garagebox (met al mijn recepten..). Ook kreeg ik inspiratie voor nieuwe soepen en ook die waren lekker. Nu het huis redelijk op orde is (de vertrekken waar we leven zijn zo'n beetje klaar) pakken we ons nieuwe ritme op. Fabio werkt elke dag en ik houd het huis bij. Op zondag gaan we naar de plaatselijke kerk (http://www.parrocchiastezzano.it/index.htm) waar Fabio's zus in het koor zingt. Het is een prachtige kerk met versieringen op de plafonds en wanden en een heleboel wierook.
's Avonds door de week heeft Fabio basketbal training. Soms heeft hij op zaterdag een wedstrijd. Ik ga altijd mee om te kijken en luister dan ondertussen naar mijn talenstudie. Want ik moet natuurlijk Italiaans leren. Ik ben al een heel eind met de cursus dus dat scheelt. Verder kijk en luister ik alleen naar Italiaanse media. Na het basketballen gaan we vaak nog wat drinken bij Fabio's vriend Tony die medeeigenaar is van de plaatselijke Irish Pub. Verder zijn we ook al een paar naar Fabio's ouders geweest en dat was erg gezellig. En ik ben met zijn zus wezen winkelen in Orio Center (http://www.oriocenter.it/index.php/oriocenter), een enorm winkelcentrum tegenover het vliegveld (http://www.sacbo.it/Airpor/portalProcess.jsp) dat 3 km. van ons huis ligt. Dat was heel gezellig. Ondanks het feit dat zij geen engels spreekt en ik weinig italiaans, konden we elkaar toch begrijpen. Ze heeft ook nog verse pasta voor ons gemaakt, dat was erg lekker. Haar kinderen, Davide en Michela, een tweeling van elf, spelen graag Wii (computerspelletjes) bij ons en ze zijn dol op onze katten. Dat is mooi, want daarom zijn ze bereid om op de katten te passen als we straks met vrienden in de dolomieten gaan skien, wat ik nog nooit gedaan heb, maar Fabio zal het me leren. Verder zitten we op salsales (ik volg de late gevorderdenles en heb twee uur daarvoor beginnersles samen met Fabio). De omgeving, de dingen die ik dagelijks zie, is prachtig. Google maar eens op 'citta alta' en 'citta bassa' waar we vaak doorheen en langs rijden hier in Bergamo (vijf minuten van ons huis). Om te wennen aan het autorijden hier, rijd ik als we samen ergens heen gaan. Mijn Italiaanse droom (hier wonen, samen zijn met Fabio en zijn familie en vrienden) is allemaal bijna te mooi om waar te zijn.
Fabio met Minousje in Stezzano:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten